Jihad - Woonbegeleider S4Y
Verhalen uit de noodopvang
In de vroege ochtend gaat de wekker weer voor een dag werken in de noodopvang. Ik sluip uit mijn warme bed en geef mijn kind een zoen. In mijn eigen badkamer komt de harde realiteit van veel vluchtelingen sterk bij me binnen.
Mijn badkamer heeft een douchecabine en één meter verderop een wc. Ik genoot altijd al van een warme douche in de ochtend, wetende dat het buiten koud is. Maar nu? Nu kan ik daar niet meer van genieten. Mijn gedachten dwalen af naar al die mensen die vandaag buiten een warme of koude douche moeten nemen. Zij hebben geen wasbak waar ze hun spullen kunnen achterlaten, maar moeten altijd met een toilettasje in de hand de paden bewandelen.
Ik denk aan de jonge kinderen die een douche nodig hebben en met een dikke, warme jas naar de douches lopen. Ondanks hun zware verleden en huidige situatie zijn ze dankbaar. Maar achter hun glimlach schuilt intens verdriet. Zij die hun thuisland verlieten op zoek naar vrede, moesten hun dromen loslaten en maakten zware tochten over land en zee. Sommigen met hun families, maar ook velen alleen.
Hoe kan ik hen uitleggen dat ze over een paar maanden weer moeten verhuizen? Weer op de vlucht, weer op zoek naar rust. Na maanden in het kamp zijn ze hier gewend geraakt aan medebewoners, hulpverleners, begeleiders en vrijwilligers. Over enkele maanden, na al die hoop, staan ze opnieuw voor een nieuwe tocht en weer voor een hoop onzekerheid.
Kon ik maar zorgen voor vrede. Kon ik maar iedereen het recht op een warme douche geven.
Geschreven door Jihad / Woonbegeleider S4Y
