Nada Ahmed
Verhalen uit de noodopvang
Na elf jaar in Turkije te hebben gewoond, voelt de verhuizing naar Nederland als een enorme verandering. Hierdoor voel ik me echt verloren en gebroken. Turkije was niet zomaar een plek voor mij; het was echt mijn thuis.
Omdat ik nooit in Egypte ben geweest, het land waar ik vandaan kom, was Turkije de enige plek die ik goed kende… de plek waar ik me op mijn gemak voelde, waar alles vertrouwd was en waar ik er echt bij hoorde.
Toen ik in Nederland aankwam, was alles zo onbekend voor me: de taal, de mensen en de cultuur. Pas toen merkte ik hoeveel ik het leven dat ik in Turkije had opgebouwd miste: de straten die ik uit mijn hoofd kende, het eten, de warmte van de mensen en zelfs de kleine dingen. Het voelde alsof een deel van mij daar was achtergebleven, en me aanpassen aan deze nieuwe realiteit leek onmogelijk.
Maar ondanks de uitdagingen probeer ik hier opnieuw te beginnen. Langzaamaan vind ik weer wat van die ‘spark’ terug door open te staan voor nieuwe ervaringen en nieuwe vrienden te maken. Het is niet makkelijk, maar elke nieuwe connectie, elk gedeeld lachje of verhaal helpt me om me iets meer thuis te voelen. Ik weet dat Nederland nooit de plek zal zijn die ik voorheen mijn thuis noemde, maar ik leer dat het mogelijk is om zowel de herinneringen aan Turkije als de nieuwe momenten hier met me mee te nemen, terwijl ik door deze nieuwe fase van mijn leven navigeer.
Geschreven door Nada Ahmed, 17 jaar
